Επικαλούμαστε δε τη συνάθροιση των στοιχείων που περιέχονται στα ανωτέρω έγγραφα, όχι ως απλή παράθεση, αλλά ως συγκροτημένο σύνολο διοικητικών διαπιστώσεων που αναδεικνύουν, με τρόπο αδιαμφισβήτητο, την οξύτητα και τη διάρκεια του προβλήματος. Στο αίτημα του Δήμου Θήρας τεκμηριώνεται η συνεχής αύξηση του μαθητικού πληθυσμού, η σημαντική παρουσία μαθητών/τριών με ειδικές εκπαιδευτικές και ψυχοκοινωνικές ανάγκες και οι σοβαρές δυσχέρειες που προκαλεί η αναγκαστική μετακίνηση των οικογενειών τους στο ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. της Σύρου για αξιολόγηση. Το έγγραφο έχει περιέλθει στο Υπουργείο και στις αρμόδιες υπηρεσίες του ήδη από τον χρόνο εκπνοής της προηγούμενης σχολικής χρονιάς.

Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ, όλοι/ες εμείς, οι γονείς και κηδεμόνες των ατόμων με νοητική αναπηρία, με αυτισμό, με σύνδρομο Down, με εγκεφαλική παράλυση, με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες και κάθε ανηλίκου με κάθε μορφή αναπηρίας…Δεν έχουμε μάθει να συνηθίζουμε. Έχουμε μάθει να επιμένουμε...

Με βάση τα παραπάνω, και έχοντας σαφή εικόνα των κινδύνων που συνεπάγεται η μετάβαση σε αμιγώς εθνική χρηματοδότηση χωρίς απολύτως αδιατάρακτο και θεσμικά θωρακισμένο πλαίσιο, σας καλούμε να παράσχετε άμεσα τις ακόλουθες ζωτικής σημασίας διευκρινίσεις και εγγυήσεις. Η ανάγκη αυτή επιβεβαιώθηκε και σε σύσκεψη με τα σωματεία – μέλη της Ομοσπονδίας, με τη συμμετοχή και της ΕΣΑμεΑ, όπου αναδείχθηκε ότι ο πραγματικός κίνδυνος δεν έγκειται στη μετάβαση καθαυτή, αλλά στο ενδεχόμενο κενών ή καθυστερήσεων στη θεσμική και χρηματοδοτική της προετοιμασία...

Καλούμε κάθε γονέα, κάθε φροντιστή, κάθε ενεργό πολίτη, κάθε σωματείο και κάθε φορέα να διαδώσει τη Διακήρυξη της ΕΣΑμεΑ. Να την κάνει γνωστή, να τη μεταφέρει στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις τοπικές κοινότητες. Να στηρίξει τις διεκδικήσεις και να απαιτήσει μαζί μας το αυτονόητο: μια κοινωνία που δεν αφήνει κανέναν πίσω...

Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ εκφράζει τη βαθιά της συντριβή για τον αδόκητο χαμό της 13χρονης μαθήτριας σε ειδικό σχολείο του Πειραιά. Ως γονείς και κηδεμόνες παιδιών με κάθε μορφή αναπηρίας και των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο Down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες – των μαθητών και μαθητριών με τη μεγαλύτερη ευαλωτότητα – βιώνουμε με αγωνία και οδύνη αυτό το τραγικό γεγονός.

Τα παιδιά με αναπηρία δεν ζητούν «εξαιρέσεις». Ζητούν να λογίζονται, να υποστηρίζονται, να συμμετέχουν και να ακούγονται. Και παρότι οι Συμβάσεις κατοχυρώνουν αυτό το δικαίωμά τους, η φωνή τους δεν φτάνει πάντα εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Όχι επειδή δεν έχουν άποψη, αλλά επειδή οι θεσμοί και το περιβάλλον τους δυσκολεύονται ακόμη να αναγνωρίσουν και να ενσωματώσουν αυτή τη φωνή στις διαδικασίες.

Κατά την άποψη της ΠΟΣΓΚΑμεΑ, η επέκταση των σχετικών ρυθμίσεων και στις ανωτέρω κατηγορίες αποτελεί αναγκαία προσαρμογή που θα αποκαθιστούσε τη θεσμική ισορροπία και θα αντανακλούσε πιστότερα την πραγματική επιβάρυνση των φροντιστών. Η ιδιότητα του δικαστικού συμπαραστάτη και η τεκμηριωμένη ευθύνη φροντίδας, ιδίως όταν συνδέονται με καθημερινή παρουσία και συνοίκηση, συνιστούν σαφή ένδειξη μόνιμης και ιδιαίτερα απαιτητικής υποστηρικτικής λειτουργίας.